artikelen
Privacy
(11 januari 2014)
We leven in een bijzondere
tijd.
Aan de ene kant hechten we aan privacy, aan de andere
kant zetten we ons leven tot in de kleinste details zelf
online.
Als je daar commentaar op hebt word je al gauw
weggezet als een ouwerwetse conservatieve man.
Nee. Ik heb geen Facebook, nee, ik twitter
niet, nee, ik zit niet de hele dag
met mijn Smart Phone te spelen, want ik heb geen Smart Phone.
Ik heb een telefoon in mijn zak voor calamiteiten, als de auto onderweg er
mee ophoudt, of als ik onverhoopt ergens te laat dreig te komen, of als een
leerling me wil bellen dat hij niet komt. Ook kan ik met het ding foto’s maken,
hoewel ik dat nooit doe. Ik zou ook niet weten hoe ik die foto’s vervolgens
makkelijk naar mijn computer kan overzetten.
Nieuw
Overigens, die computer heeft
er de brui aan gegeven. Hij doet het nog wel
maar in een dermate traag tempo dat je gaat verlangen naar de ouderwetse
typemachine. Elke toetsindruk leverde in die tijd gewoon een letter op. Klaar.
We hebben een nieuwe gekocht. Dankzij de voortschrijdende techniek en de
commercie doen we het uiteraard met een compleet gewijzigd besturings-
systeem. Nog maar vijf jaar geleden moesten we wennen aan Vista, nu is
Windows 8 de standaard.
“En je moet goed opletten dat er een Cd-brander in zit, want dat is niet meer
vanzelfsprekend.”
Nee. Dankzij Spotify koopt men wereldwijd geen cd’s meer, met als gevolg dat
ze op een zeker moment ook niet meer gemaakt zullen worden. Vervolgens
ook geen cd-spelers meer, en dat apparaat kan dan naast de ongebruikte
pick-up, de bandrecorder, de cassettedeck en de videorecorder op zolder.
De cd’s van eigen opnames kunnen naast de cassettebandjes en de
grammofoonplatenbak. Ook de minidiscrecorder, een uiterst handig en
kwalitatief hoogwaardig opnameapparaat dat ik in 2003 aanschafte hoort
alweer bij de afdeling ‘uit de tijd’. Wordt niet meer gemaakt.
Jaren vijftig
Als het over die privacy
gaat, gaat het vaak over de jaren vijftig en over de
sociale controle die ons toen teisterde. Alles wat je deed werd gezien in het
dorp,
en als je eens een keer een kerkdienst oversloeg werd daar door de ouderling
vervolgens naar gevraagd. Ik weet nog hoe schuldig ik me voelde bij het eerste
ijsje dat ik op zondag kocht. Nog steeds ga ik van nature niet op zondag naar de
supermarkt.
De zo vermaledijde sociale controle van de jaren vijftig hebben we niet meer.
Maar dankzij de voortschrijdende techniek en de sociale media hebben we
tegenwoordig minder privacy dan in die tijd.
Alles wordt gefilmd en gefotografeerd, en vervolgens, want dat maakt het zo
leuk, op het wereldwijde web gezet. Of we flaneren er mee op onze eigen
Facebookpagina met onze quasivrienden.
En iedereen doet er aan mee. Ik zag in terugblikken op het afgelopen jaar
Kamerdebatten terug waarbij tijdens het debatteren zo’n beetje alle Kamerleden
tegelijkertijd hun mening zo nodig via hun twitteraccount de wereld in moesten
sturen. En premier Rutte begroette onze Kamervoorzitter met een charmante
handkus, maar de telefoon week niet van zijn oor.
Privé
Dankzij onze moderne media
weten we ook alles van het liefdesleven van de
burgemeester van Maastricht. Zijn echtgenoot, die van roddelen over anderen
zijn levensdoel heeft gemaakt, is er mooi klaar mee.
En wat een commotie levert zo’n filmpje op. De gemeenteraad debatteert er over
of de man wel aan kan blijven.
Als gereformeerde jongen ben ik blij dat meneer Hoes niet de burgemeester van
Staphorst is. Nederland zou te klein geweest zijn. Niet om zijn vermeende
overspel,
maar om de ophef die ze daar in dat gereformeerde dorp natuurlijk weer om maken:
mannenbroeders uit de kerk waar de borrel naast de Bijbel staat, en waar incest
schering en inslag is. En zulke mannen zouden zich dan bemoeien met het
liefdesleven van hun uiterst beschaafde homoseksuele burgemeester…
Er komt een nieuw ding aan. Een bril waarvan
een deel van het glas dienst kan doen
als camera en computerscherm. Op straat kun je direct informatie opvragen over
een
persoon die je tegenkomt. Het zou me niet verbazen als de bril die informatie
ook al
geeft zonder dat je er om vraagt. Nu ziet het ding er nog zodanig uit dat je hem
herkent
als google-bril. Maar de techniek gaat verder, en straks kun je vast in je eigen
multifocale bril zo’n computergestuurd glas laten zetten. Niemand ziet het en
jij ziet en
hoort alles van iedereen die je tegenkomt.
Crisis
Het schijnt dat we langzaam
uit de economische crisis gaan kruipen dit jaar.
Ons welvaartsniveau kan weer wat gaan stijgen, terug uit het dal waarin we nu
verkeren.
Ik begreep uit een interview met de burgemeester van Rotterdam dat dat het
niveau van
omstreeks 2007 is.
Je gaat je met hem afvragen of we het toen echt zo slecht hadden.
Ik kan het me eerlijk gezegd niet herinneren.
Mooi dat we er weer uit kruipen. Maar soms krijg ik het gevoel dat we juist
steeds verder
in een crisis terecht komen, al is dat dan geen economische crisis. Met al onze
technische
mogelijkheden richt de mensheid zichzelf nog eens te gronde. De kruik gaat net
zo lang te
water tot hij barst.
Ik hoef niet terug naar de jaren vijftig, niet graag, maar een beetje minder mag
ook wel.
Ik wens u een mooi 2014.
Kees Steketee