artikelen
Wat de massa vindt
(10 november 2012)
Het is een bekende grap: je gaat midden in een winkelstraat uitgebreid naar
boven staan kijken, bijvoorbeeld naar een punt in de dakgoot van de
Bijenkorf.
Er is helemaal niks te zien, maar voor je het weet sta je met een hele
club te
kijken om er achter te komen wat er daar boven wel niet aan de hand
zou kunnen
zijn. De mens is een kuddedier.
We waren in Den Haag en
bezochten, uiteraard, het Binnenhof. Bij een uitgang stonden dranghekken
en
een zwarte auto. We gingen bij de hekken staan en binnen de kortste keren
stonden we met
tientallen mensen te kijken, wachtend op de formateurs, die
vast weldra te zien zouden zijn. Maar
niemand wist of ze echt zouden komen. Na
ongeveer een uur kwamen ze naar buiten, gaven geen
antwoord op vragen, en dat
was het dan.
Debat
’s Avonds woonden we een
gedeelte
van een debat in de Tweede Kamer
bij.
Van niet eens elke partij
was één
lid aanwezig.
Er namen een stuk of tien
Kamerleden
deel aan het debat. Het was ook een
gelopen race, alleen de SGP,
bij
monde van Kees van der Staaij, en
de ChristenUnie waren tegen het
wetsvoorstel dat aan de orde was.
Het ging over een regeling
waarbij het recht
van lesbische en homo ouderparen wordt erkend om
beide officieel als ouder van
een geadopteerde dan wel zelf gemaakte (het zijn niet mijn woorden!)
baby te
worden beschouwd.
Als adoptiefouder schijn je minder rechten te hebben dan als
officiële ouder.
De tendens was dat het nou toch langzamerhand wel achterhaald was om er van
uit te gaan dat de
leverancier van het zaad aan de ene kant en die van het
eitje aan de andere kant samen de vader en
moeder van het kind zouden zijn.
Ja, ze zijn natuurlijk wel de biologische vader en moeder, maar daar
hebben we
geen boodschap meer aan.
Respect
Als je zelf op de tribune
zit, zie je meer dan wanneer je een verslag op de tv bekijkt. Je kunt zelf
bepalen
waar je naar kijkt en dan zie je dus bijvoorbeeld blikken van
verstandhouding tussen bepaalde
Kamerleden als een ander aan het woord is. Dat
ziet er een stuk minder aardig en sympathiek uit dan
wanneer ze de camera op
zich gericht weten. Ik zag weinig respect voor afwijkende meningen.
Vanachter het spreekgestoelte suggereerde de Groen Links spreekster dat in Van
der Staaij’s wereld
het misschien niet gebruikelijk was, maar in de hare wel
degelijk, dat mensen van gelijk geslacht
samen een kind hadden.
En omdat er bij dergelijke ouderparen in ieder geval nog een derde speler in
het spel is, zou het ook
mogelijk moeten zijn dat een kind meer dan twee
officiële ouders heeft.
Terug in de kamerbankjes was er hevig gegniffel, samen met de D66mevrouw, over
de achterhaalde
standpunten van Van der Staaij.
Hel
Ook in Pauw en Witteman
ging het die avond over dat wetsvoorstel. Ik hoorde Barbara Barend zeggen
dat
de vader “niets méér deed dan een zaadje leveren”. Alsof hij met dat ene
zaadje niet ook de helft
van de eigenschappen van die nieuwe baby meeleverde.
En in één moeite door complimenteerde ze
het CDA dat eindelijk ook eens een
keer een modern standpunt innam. Ik zou daar als CDA niet echt
blij mee zijn.
In dezelfde uitzending zat een mevrouw die sterk tegen het wetsvoorstel was.
Ze droeg allerlei
argumenten aan, vage onderzoeken, en ze kwam niet sterk
over. Haar Katholieke geloofsovertuiging
bracht ze zelf niet in de strijd,
terwijl ze er nota bene als hoofdredacteur van het Katholiek Nieuwsblad
zat.
Al de anderen aan tafel waren het, haast als vanzelfsprekend, niet met haar
eens. En de algemene
indruk was dat het zorgelijk was dat zo’n jonge vrouw nog
zulke ouderwetse meningen aanhing. Ze had
weinig weerwoord, ze stond ook
tamelijk alleen, zo tegen de drie medegasten en de beide
presentatoren. Er
werd vooral, en niet eens alleen minzaam, om haar gelachen.
Claudia de Breij heeft, naar aanleiding van het standpunt van Van der Staaij,
(“vuile vieze
keesvanderstaaij”) gemeld, dat de man met zijn ideeën wat haar
betreft maar moest branden in de hel.
Niet erg fijnzinnig of genuanceerd, zou
je kunnen zeggen. Later verbaasde ze zich over de commotie
over haar tweet:
“Grappig, hoeveel mensen juichen of juist huilen omdat ik eens een keer zonder
mijn
gebruikelijke beschaafde rem erop tweette.” Alsof beschaafd en met
respect voor andermans mening
reageren ook al uit de tijd is.
Slot
Dat geloof, kerk en
theologie voor een grote groep, langzamerhand de massa, niets meer te zeggen
heeft wisten we al. En dat we als massa tegenwoordig vinden dat alles moet
kunnen, en dat we bang zijn
om voor ouderwets te worden versleten als we niet
met die massa meegaan en niet vinden dat alles
maar moet kunnen is ook
duidelijk: hoe graag vinden we onszelf niet ruimdenkend, en hoe vaak zeggen
of
denken we niet “dat moet toch kunnen in de eenentwintigste eeuw”?
We lopen toch zo graag mee met de kudde…
Maar dat we de wetmatigheden van een objectieve wetenschap als biologie ook
gewoon aan de laars
lappen gaat toch wel wat ver.
Het kuddedier dat mens heet wordt langzamerhand wel erg arrogant.
Kees Steketee