artikelen
Nieuws
(29 mei
2010)
Als je vroeger
boodschappen ging doen maakte je een praatje
met de meneer of de mevrouw
achter de toonbank. Dat was heel
normaal.
Je wisselde de laatste nieuwtjes uit, eventueel de laatste
roddels.
Bij ons in het dorp (lang
geleden, in Zeeland) ging
het verhaal van de
vrouw
van de groenteboer dat zij,
als er niks nieuws te vertellen
was, zelf
wel wat verzon!
Tegenwoordig hebben we een
eindeloze hoeveelheid
televisiezenders met een al
even eindeloze hoeveelheid
dagelijkse nieuwsuitzendingen
en praatprogramma’s.
En al die redacties van al die programma’s
moeten steeds maar weer zorgen dat
ze iets te melden hebben.
Soms gebeurt het dan ook dat van niets iets gemaakt wordt, alleen
al door een
verslaggever te posteren voor een gebouw waar dat iets
gebeurt of te gebeuren
staat.
Het is lang geleden. Misschien wel dertig
jaar. We hadden Dallas op de televisie. Het
ging over Lucy, de dochter van de
schatrijke familie, die op school niet zulke beste
resultaten boekte. Ze werd
na schooltijd bij de leraar geroepen om het er over te hebben.
Op een gegeven
moment knoopte Lucy haar bloesje los, trok er ook nog een scheur in en
zette
het op een gillen. De conciërge kwam er aangesneld en de leraar werd
beschuldigd
van ongewenste intimiteiten en verdween achter de tralies.
Ook in het echt komen zulke dingen voor. Wie herinnert zich niet de grote
politiemacht die
de Waddenzee overstak om iemand op te pakken die door zijn
dochter werd beschuldigd
van seksueel misbruik. Het bleek allemaal uit haar
duim gezogen.
Het is een beladen onderwerp.
De laatste tijd hebben de media het druk over seksueel misbruik in de Rooms
Katholieke
kerk. Het is, uiteraard, niet goed te praten, maar je krijgt haast
de indruk dat elke
geestelijke met een omgekeerd boordje een verdachte is. En
in hoeverre ben je een
slachtoffer van seksueel misbruik als je in je jeugd
één keer hebt meegemaakt dat je op
schoot zat bij een leraar…
Deze week zag ik op teletekst een kop “Ook seksueel misbruik in Protestantse
kerk.”
Misschien stond er wel een uitroepteken achter…
Een mevrouw in het midden des lands had de kerkenraad van de kerk waartoe ze
behoorde geschreven dat ze in haar puberteit was misbruikt door twee
“prominente leden”
van de kerk. De betreffende leden waren inmiddels
overleden, dus ze er eens naar vragen
was niet meer mogelijk.
De scriba vond het belangrijk (waarom eigenlijk?) van de zaak melding te maken
in het
plaatselijk kerkblad en het bericht werd, uiteraard, door de landelijke
pers overgenomen.
Het is altijd leuk de vuile was buiten te hangen. Zeker die
van iemand anders.
Ik wil niet beweren dat die mevrouw in haar jeugd niet zal zijn misbruikt. Dat
zou best
kunnen. Alleen begrijp ik niet dat nu, als een soort tegenhanger ten
opzichte van de
Rooms Katholieke Kerk, de Protestantse Kerk er aan moet
geloven. Als de heren (ik
neem aan dat het heren zijn) misbruikers toevallig
slager geweest waren, had er niet
gestaan: “Ook seksueel misbruik in de
slagerswereld.” Was natuurlijk wel mooi geweest
voor de Partij voor de Dieren…
Waar rook is is vuur, en er zal best van alles gebeurd zijn, maar niet elk
“prominent lid”
van een kerk handelt in al zijn doen en laten namens zijn
kerk. Die Rooms Katholieken
trouwens ook niet…
En er was ophef over het boek van Maria Mosterd.
Ze schreef over haar ervaringen als slachtoffer van een loverboy, maar steeds
meer
begint iedereen er van overtuigd te raken dat haar verhaal nogal rammelt.
Ook de
nieuwsbrengers die haar boek bij de verschijning alle aandacht gaven en
met veel
compassie interviews met de schrijfster hielden.
Terwijl ik dit zit te schrijven is er
ongeveer non-stop een journaal op de televisie naar
aanleiding van de
vreselijke vliegramp in Lybië. Het nieuws is in een paar zinnen te
vertellen,
maar het wordt herhaald en herhaald. En men gaat op zoek naar
achtergrondverhalen, en probeert nabestaanden op te sporen. Er verschijnen
zelfs van
Hyves geplukte foto’s in kranten van slachtoffers. Er werd gevraagd
om betrokkenen met
rust te laten, maar ook die vraag kwam, mét de betrokkenen,
uitgebreid in beeld…
Als je constant en voortdurend wat te melden wilt hebben moet je wat.
In de politiek werd de verkiezingscampagne wegens de ramp even stilgezet. Toch
zag ik,
al zappend langs verschillende zenders een interview met Mark Rutte.
Je vraagt je dan af
wanneer en in hoeverre zo’n interview een onderdeel van de
campagne wordt.
Een CDA-staatssecretaris reed een scheve schaats en stopt dáárom met zijn
campagneactiviteiten. Intussen heeft hij ook zijn functie als staatssecretaris
neergelegd.
Koren op de molen van een nieuw blad, een soort Privé of Story,
alleen maar over politici.
De redactie van dat blad zegt er zelf bij dat het
ze niet zozeer gaat om de nieuwswaarde
van wat ze te melden hebben, als wel om
het geld wat met een dergelijk blad te verdienen
valt. Want laten we eerlijk
zijn: wat moeten we met een rokende Femke Halsema en wat
hebben we aan de
informatie dat een puberdochter van André Rouvoet wel eens spijbelt?
Wat wil ik hier mee zeggen?
Dat het zo langzamerhand, met al die kanalen die ernaar streven een haast
ononderbroken stroom van nieuws op ons af te sturen, steeds moeilijker wordt
om nog
onderscheid te maken tussen hoofd- en bijzaken.
Elk nieuwtje wordt breed uitgemeten. Door de bomen zie je vaak het bos niet
meer. En
een vervelende bijkomstigheid voor de slachtoffers is, dat niets meer
privé blijft. Alles
moet blijkbaar worden getoond.
De vrouw van de groenteboer uit mijn jeugd bestaat nog steeds. Wereldwijd, en
voor
iedereen te ontvangen.
Kees Steketee
> STARTPAGINA
> ARTIKELEN