artikelen
“Een
christen is een beetje links…”
(17 april
2010)
Toen
het kabinet viel, met als aanleiding een al dan niet
verlengen van de missie
in Afghanistan, maar met als
oorzaak een stijgend gebrek aan vertrouwen tussen
de
hoofdrolspelers, vond ik dat jammer.
Ik vond het jammer voor Balkenende, die ik hoog acht,
maar bij wie de
eigenschap tact niet sterk ontwikkeld lijkt,
ik vond het jammer voor Rouvoet,
die zich zo enthousiast
in het avontuur gestort had, en ik vond het ook jammer
voor de PvdA en Wouter Bos, hoewel ik de rol van die club
niet altijd even
duidelijk vond.
En eigenlijk vond ik het vooral jammer voor Nederland…
Intussen hebben we
gemeenteraadsverkiezingen gehad, en de plaatselijke D66
afdelingen hebben
gigantisch geprofiteerd van de voor mij onverklaarbare
populariteit van de
heer Pechtold, terwijl lokale CDA’ers en PvdA’ers werden
afgerekend op de
prestaties van hun landelijke collega’s. Voor de D66 mensen lijkt
het me
tamelijk gênant om zo aan extra zetels te komen, en voor de CDA’ers en
PvdA’ers lijkt me de constatering op zijn minst frustrerend: je kunt vier jaar
je best
doen in de gemeente, maar de strapatsen van Maxime Verhagen en
consorten
zorgen voor verlies in Tietjerksteradeel, om maar eens een
dwarsstraat te noemen.
Kiezen
In juni mogen we een nieuwe Tweede
Kamer gaan kiezen.
Onvermijdelijk werpt zich de vraag op
wat je als christen te doen staat
wanneer je je in het stemhokje over de
kandidatenlijst buigt.
Hier en daar wordt de vraag ook
openlijk gesteld: Kun je als christen op
de
PVV stemmen?
Ik wil niet direct mee doen aan de
politiek correcte beantwoording van
deze
vraag, en enthousiast ‘nee’
roepen. Het is een vraag waar serieus
naar gekeken
dient te worden.
Ik zou hem nog wat scherper willen stellen:
Kun je als christen überhaupt op een rechts partij stemmen?
Daarbij dient eerst
vastgesteld te worden wat ‘rechts’ en wat ‘links’ is.
In onze denkwereld beschouwen we ‘rechts’ als behoudend, en ‘links’ als
vooruitstrevend. Conservatief versus progressief.
Het grappige is dat we nog niet lang geleden de kleine christelijke partijen
(toen nog
GPV, RPF en SGP) als ‘klein rechts’ beschouwden waar we het
tegenwoordig, als het
over de ChristenUnie gaat, over ‘links’ hebben.
Bezorgd voor ons land, het milieu, de zwakke in de samenleving.
Het is ook niet voor niets dat juist PVV en SGP elkaar lijken te vinden in hun
gezamenlijke vijand: de islam. Waar de PVV de islam als een bedreiging van
onze
christelijke cultuur beschouwt, ziet de theocratische SGP in de islam de
antichrist.
Men vindt elkaar op rechts.
Bijbel
Het CDA beschouwt zichzelf als een
partij met ‘de Bijbel als uitgangspunt voor het
denken’ (of woorden van die
strekking). Het is, dat blijkt, ook mogelijk als moslim lid
te zijn van het
CDA en namens die partij in Tweede Kamer, Gemeenteraad of
Provinciale Staten
te zitten. Ik vind dat bijzonder, en heb de neiging het op dat punt
met de SGP
eens te zijn: moslims en christenen hebben zulk een andere
achtergrond en
zulke andere principes, dat het eigenlijk niet kan om als moslim in
het CDA te
(willen) participeren.
Het gegeven dat beide groepen in één God geloven vind ik erg zwak. Hoe
verdraagzaam en tolerant en begrijpend we ook kunnen zijn: de God van de
christenen is niet de Allah van de moslims.
De PVV is een partij, dat
blijkt bij de collegevorming in Den Haag en Almere, die wel
veel kritiek heeft
op alles en iedereen, maar die zich, zodra de mogelijkheid zich
aandient om
daadwerkelijk iets te doen, terugtrekt en aan de zijlijn blijft staan. Net als
de SP bij de vorming van het vorige kabinet.
Los van de vraag of op de PVV stemmen principieel zou kunnen is het dus
praktisch
gezien geen aantrekkelijke optie. Een proteststem levert helemaal
niks op. In Delfzijl
kunnen we daarover meepraten: Vier jaar geleden stemde 20
% van de opgekomen
kiezers blanco, met als resultaat dat de kiesdeler een stuk
lager werd en de andere
partijen goedkoper aan hun zetels kwamen dan normaal
zou zijn.
Principieel lijkt het me ook onmogelijk PVV te stemmen.
Als christen ben je solidair met de zwakkere, naastenliefde staat hoog in het
vaandel,
je wil niemand uitsluiten uit de samenleving (en dat is dus iets
anders dan een
andersdenkende in je partij opnemen!) en je bent begaan met
deze aarde en haar
toekomst.
Het in mijn ogen rechtse principe van ‘ieder voor zich’ strookt m.i. niet
met
de christelijke uitgangspunten.
Links
Conclusie mag zijn, ik beschouw
die conclusie alvast als mijn uitgangspunt, dat een
christen links stemt. Want
hoewel een christen, in ieder geval een christen van de
oude stempel, uitgaat
van de beperktheid en de zonde van de mens, waar de
socialist juist vindt dat
de mens van nature goed is en goed moet zijn voor deze
wereld, vinden die twee
principes elkaar in een streven naar een betere wereld. Naar
solidariteit met,
ik noemde ze al, de zwakkere, de schepping en haar toekomst.
Daarom ook was ik blij
met het kabinet CDA-PvdA-CU, een beetje links van het
midden, en enthousiast
begonnen met een mooi motto “Samen werken, samen
leven”. De samenleving, daar
gaat het om. Niet het individualisme.
Daarom ook vond ik het jammer dat het mis ging.
Juist ook omdat het mis ging, niet vanwege verkeerde uitgangspunten of
doelstellingen, maar vanwege persoonlijke verhoudingen, vanwege ego’s, vanwege
oud zeer en vanwege individuele ambities.
Van de drie partijen die het kabinet vormden vond ik achteraf nog maar één
partij
geloofwaardig.
En daar ga ik op stemmen.
Een beetje links van het midden.
Want zo hoort dat volgens mij als christen.
Kees Steketee
> STARTPAGINA
> ARTIKELEN