artikelen
   

>  STARTPAGINA
>  ARTIKELEN

“Een christen is een beetje links…”
(17 april 2010)

Toen het kabinet viel, met als aanleiding een al dan niet
verlengen van de missie in Afghanistan, maar met als
oorzaak een stijgend gebrek aan vertrouwen tussen de
hoofdrolspelers, vond ik dat jammer.
Ik vond het jammer voor Balkenende, die ik hoog acht,
maar bij wie de eigenschap tact niet sterk ontwikkeld lijkt,
ik vond het jammer voor Rouvoet, die zich zo enthousiast
in het avontuur gestort had, en ik vond het ook jammer
voor de PvdA en Wouter Bos, hoewel ik de rol van die club
niet altijd even duidelijk vond.
En eigenlijk vond ik het vooral jammer voor Nederland…

Intussen hebben we gemeenteraadsverkiezingen gehad, en de plaatselijke D66
afdelingen hebben gigantisch geprofiteerd van de voor mij onverklaarbare
populariteit van de heer Pechtold, terwijl lokale CDA’ers en PvdA’ers werden
afgerekend op de prestaties van hun landelijke collega’s. Voor de D66 mensen lijkt
het me tamelijk gênant om zo aan extra zetels te komen, en voor de CDA’ers en
PvdA’ers lijkt me de constatering op zijn minst frustrerend: je kunt vier jaar je best
doen in de gemeente, maar de strapatsen van Maxime Verhagen en consorten
zorgen voor verlies in Tietjerksteradeel, om maar eens een dwarsstraat te noemen.

Kiezen
In juni mogen we een nieuwe Tweede
Kamer gaan kiezen.
Onvermijdelijk werpt zich de vraag op
wat je als christen te doen staat
wanneer je je in het stemhokje over de
kandidatenlijst buigt.
Hier en daar wordt de vraag ook
openlijk gesteld: Kun je als christen op
de PVV stemmen?
Ik wil niet direct mee doen aan de
politiek correcte beantwoording van
deze vraag, en enthousiast ‘nee’
roepen. Het is een vraag waar serieus
naar gekeken dient te worden.
Ik zou hem nog wat scherper willen stellen:
Kun je als christen überhaupt op een rechts partij stemmen?

Daarbij dient eerst vastgesteld te worden wat ‘rechts’ en wat ‘links’ is.
In onze denkwereld beschouwen we ‘rechts’ als behoudend, en ‘links’ als
vooruitstrevend. Conservatief versus progressief.
Het grappige is dat we nog niet lang geleden de kleine christelijke partijen (toen nog
GPV, RPF en SGP) als ‘klein rechts’ beschouwden waar we het tegenwoordig, als het
over de ChristenUnie gaat, over ‘links’ hebben.
Bezorgd voor ons land, het milieu, de zwakke in de samenleving.
Het is ook niet voor niets dat juist PVV en SGP elkaar lijken te vinden in hun
gezamenlijke vijand: de islam. Waar de PVV de islam als een bedreiging van onze
christelijke cultuur beschouwt, ziet de theocratische SGP in de islam de antichrist.
Men vindt elkaar op rechts.

Bijbel
Het CDA beschouwt zichzelf als een partij met ‘de Bijbel als uitgangspunt voor het
denken’ (of woorden van die strekking). Het is, dat blijkt, ook mogelijk als moslim lid
te zijn van het CDA en namens die partij in Tweede Kamer, Gemeenteraad of
Provinciale Staten te zitten. Ik vind dat bijzonder, en heb de neiging het op dat punt
met de SGP eens te zijn: moslims en christenen hebben zulk een andere
achtergrond en zulke andere principes, dat het eigenlijk niet kan om als moslim in
het CDA te (willen) participeren.
Het gegeven dat beide groepen in één God geloven vind ik erg zwak. Hoe
verdraagzaam en tolerant en begrijpend we ook kunnen zijn: de God van de
christenen is niet de Allah van de moslims.

De PVV is een partij, dat blijkt bij de collegevorming in Den Haag en Almere, die wel
veel kritiek heeft op alles en iedereen, maar die zich, zodra de mogelijkheid zich
aandient om daadwerkelijk iets te doen, terugtrekt en aan de zijlijn blijft staan. Net als
de SP bij de vorming van het vorige kabinet.
Los van de vraag of op de PVV stemmen principieel zou kunnen is het dus praktisch
gezien geen aantrekkelijke optie. Een proteststem levert helemaal niks op. In Delfzijl
kunnen we daarover meepraten: Vier jaar geleden stemde 20 % van de opgekomen
kiezers blanco, met als resultaat dat de kiesdeler een stuk lager werd en de andere
partijen goedkoper aan hun zetels kwamen dan normaal zou zijn.
Principieel lijkt het me ook onmogelijk PVV te stemmen.
Als christen ben je solidair met de zwakkere, naastenliefde staat hoog in het vaandel,
je wil niemand uitsluiten uit de samenleving (en dat is dus iets anders dan een
andersdenkende in je partij opnemen!) en je bent begaan met deze aarde en haar
toekomst.
Het in mijn ogen rechtse principe van ‘ieder voor zich’ strookt m.i. niet
met de christelijke uitgangspunten.

Links
Conclusie mag zijn, ik beschouw die conclusie alvast als mijn uitgangspunt, dat een
christen links stemt. Want hoewel een christen, in ieder geval een christen van de
oude stempel, uitgaat van de beperktheid en de zonde van de mens, waar de
socialist juist vindt dat de mens van nature goed is en goed moet zijn voor deze
wereld, vinden die twee principes elkaar in een streven naar een betere wereld. Naar
solidariteit met, ik noemde ze al, de zwakkere, de schepping en haar toekomst.

Daarom ook was ik blij met het kabinet CDA-PvdA-CU, een beetje links van het
midden, en enthousiast begonnen met een mooi motto “Samen werken, samen
leven”. De samenleving, daar gaat het om. Niet het individualisme.
Daarom ook vond ik het jammer dat het mis ging.
Juist ook omdat het mis ging, niet vanwege verkeerde uitgangspunten of
doelstellingen, maar vanwege persoonlijke verhoudingen, vanwege ego’s, vanwege
oud zeer en vanwege individuele ambities.
Van de drie partijen die het kabinet vormden vond ik achteraf nog maar één partij
geloofwaardig.
En daar ga ik op stemmen.
Een beetje links van het midden.
Want zo hoort dat volgens mij als christen.

Kees Steketee

>  STARTPAGINA
>  ARTIKELEN