artikelen
> STARTPAGINA
> ARTIKELEN
Rare jongens
(12 september 2009)
Het zijn rare jongens die
gereformeerden.
Ik ben er zelf ook één. Soms heb ik het gevoel dat ik niet zo
héél
gereformeerd ben, maar ontdek dan toch weer dat het
allemaal erg diep en vast
in mijn gestel verankerd zit.
Dit wordt geen verhaal tégen gereformeerden.
Uiteraard niet. Je eigen nest bevuilen doe je doorgaans niet. Wel spreek ik
graag
mijn verbazing uit over een aantal zaken. Ik ben me er van bewust dat
mijn associaties
en gedachtesprongen misschien niet allemaal direct duidelijk
zijn. Met het oog daarop
zou ik zeggen, lees het verhaal gerust nog een keer…
Woekeren met je talenten
Wie kent het niet, uit zijn
jeugd, of misschien ook nog wel uit zijn volwassenheid, dat er
iets moet
gebeuren en dat je daar geen zin in hebt. Dat dan je ouders zeggen dat je je
best moet doen en woekeren met je talenten. Dat je met andere woorden er uit
moet
halen wat er in zit. Ledigheid is des duivels oorkussen, en er zijn vast
nog wel meer
uitdrukkingen om de zaak te illustreren.
Mijn ouders zeiden altijd dat als ik iets echt wilde dat ik dat ook zou
kunnen. Je best
doen, er voor gaan, gedreven zijn.
Als ik vervolgens ook zelf de mening toegedaan was dat ik alles kon wat ik
wilde was
ik weer een eigenwijs manneke.
En daar wringt hem dus de schoen.
Ik zie veel mensen om me heen, zowel jeugd als volwassenen, die niet gedreven
zijn.
Die hun leven leven als een eindeloze tijd die kan worden doorgebracht
op een
zelfgekozen manier. Hangende voor de televisie, voor het computerscherm
of zelfs
beide tegelijk.
Je hebt dan niet het idee dat er met talenten wordt gewoekerd.
Ik heb dan ook de neiging om zo’n houding af te keuren.
Worden als een kind
Aan de andere kant lezen we
in de Bijbel over een kinderlijk geloof, worden als een
kind, vertrouwen
hebben en weet ik wat al niet, en de discipelen van Jezus waren
eenvoudige
lieden, en Jezus ging bij voorkeur om met dergelijke mensen.
Worden als een
kind, eenvoudig, niet te veel bezig met toekomstidealen, niet met
je carrière,
dat is eigenlijk het mooiste. Het enige wat telt is het geloof in je Heer en
Heiland, en verder niet te druk maken…
En dat botst dus met dat beeld van die talenten waar je mee moet woekeren.
Ons onderwijssysteem, ik had het er vaker over op deze plaats, lijkt ook uit
te gaan
van een grijze massa. Mensen die niet aan de norm voldoen vallen er
onder uit,
maar ook mensen die te goed zijn voor het gemiddelde, de mensen die
hun kop
boven het maaiveld uitsteken, komen niet aan hun trekken. Van hen
wordt verwacht
dat ze het kalm aan doen, zodat iedereen mee kan komen. En wéér
denk ik aan die
talenten waar op die manier zeker niet mee gewoekerd wordt.
Ik zou het woekeren met talenten willen toejuichen.
Je hebt ze niet voor niets gekregen.
Record
Maar,
en dat is eigenlijk de aanleiding voor dit
verhaal, geschreven in de laatste
week van
augustus: wat moet je als je talent ligt op het gebied
van het in je
eentje over de oceanen zeilen.
Ik bedoel, moet je ook alles op alles zetten om als
13-jarig meisje als
jongste ooit een reis om de
wereld te maken in een zeilboot?
Is dat talent zo belangrijk dat je dat koste wat kost
moet exploiteren.
En maakt het wat uit of je als 13-jarige zo’n tocht
maakt of als, pakweg,
17-jarige? Dan kun je eerst
je HAVO gewoon afmaken, en na de reis kun je dan
gaan studeren misschien…
Zo’n record, (net als bijvoorbeeld de langste rollade ooit, of de meeste
mensen die tegelijk
een volkslied zingen, of de langste stoet brommers die
ooit ergens heeft gereden) lijkt me
niet echt een halszaak.
Ik vraag me trouwens af hoe je als 13-jarige aan een zeewaardig jacht komt. Pa
en ma
moeten dan wel exorbitant rijk zijn.
De rechter moest er aan te pas komen om te kijken of het meisje vrij van
school mag om
haar talent te ontwikkelen. Desnoods gaat de familie emigreren,
en er is haast bij want
anders is ze te oud om de jongste wereldsolozeilster
ooit te kunnen worden…
Nog meer talent
Er zijn ook speciale
scholen voor bijzonder getalenteerde muzikanten of dansers. Jonge
kinderen die
talent hebben kunnen dan al van jongs af aan aan de slag om dat talent te
ontwikkelen.
Ook sporttalenten krijgen soms vroeg de kans om met hun talent te woekeren.
Maar je hoort ook verhalen van toptennissers die zo’n beetje door hun ouders
de baan op
werden geslagen om te trainen en hun niveau te verbeteren. Het leek
meer te gaan om de
droom van de ouders dan van de kinderen zelf.
De vraag is wiens talent dan ontwikkeld wordt.
De vraag is ook welk talent je de moeite waard vindt om te ontwikkelen.
Met mijn aanleg voor vérspringen, dankzij mijn lange benen, heb ik nooit veel
gedaan. Met
mijn aanleg voor muziekmaken wel.
Maar steeds word ik gekweld door de vraag of ik er wel genoeg mee gedaan heb.
En
vervolgens met de vraag waarom ik maar niet tevreden kan zijn met datgene
wat ik heb
bereikt. Ik bedoel: je hoeft toch geen superster te zijn, geen
succesvol carrièremaker, om een
goed christen te kunnen zijn?
En het is toch lastiger voor een rijke om het koninkrijk Gods in te gaan dan
voor een kameel
om door het oog van een naald te kruipen? Het is dus juist
goed om niet teveel bereikt te
hebben?
Ik hoop dat u me kunt volgen.
In dat geval begrijpt u mijn conclusie: eigenlijk zijn gereformeerden maar
rare jongens…