artikelen

>  STARTPAGINA
>  ARTIKELEN

Andere tijden
(27 januari 2007)

De Staphorster kruising is een term die niet vaak
meer wordt gebruikt. Het was indertijd de naam
voor een kruising in een tweebaans weg waarbij
die weg even werd uitgebreid tot een klein stukje
vierbaansweg.
Je had dan, als je rechtdoor reed, mooi de gelegenheid
snel een langzame medeweggebruiker in te halen.
Om dat, in verband met de verkeersveiligheid, te
voorkomen zijn de meeste van die kruisingen weer
aangepast: door middel van vluchtheuvels en
versmallingen blijft het principe wel bestaan,
maar een echt vierbaansgedeelte is er niet meer.
De term Staphorster kruising kom je dan ook
niet meer tegen.

De uitdrukking Staphorster variant hoorde je vaker: in het verleden leek zich wel eens de
mogelijkheid (of de noodzaak, net van welke kant je de zaak bekijkt) aan te dienen om de kleine
christelijke partijen (SGP, GPV en RPF) te betrekken bij de formatie van een nieuw kabinet om op
die manier aan een meerderheid te komen.
Vanwege het christelijke karakter van die partijencombinatie had men het dan over de Staphorster
variant, natuurlijk omdat dat Staphorst zo’n zwaar christelijk dorp is…
Opvallend vind ik dat juist nu, nu er serieus gepraat wordt met de Christen Unie, de term Staphorster
Variant, niet of nauwelijks meer wordt gebezigd. Ik kon me ook nooit aan de indruk onttrekken dat het
iets neerbuigends had. Wat dat betreft lijken de tijden, ten goede, veranderd.

Bezorgd
Wat we in deze tijd wél zien is bezorgdheid bij een groot deel van de bevolking over een dreigend
christelijk karakter van het nieuwe kabinet. “De meerderheid van het kabinet bestaat straks uit
christelijke politici”, wordt gezegd, waarbij blijkbaar vergeten wordt dat de meerderheid van het
vorige kabinet, en het kabinet daarvoor, werd gevormd door het CDA, een partij waarvan we toch
mogen uitgaan dat ook die christelijke politici herbergt.
Er heerst angst dat we teruggaan naar de vijftiger jaren, naar de spruitjeslucht, naar een burgerlijke
en saaie samenleving, want dat schijnt het handelsmerk van gereformeerden te zijn, naar vervelende
zondagen, waarop de winkels gewoon weer gesloten zijn. En verworvenheden van onze moderne
samenleving, als daar zijn abortus, euthanasie en het homo-huwelijk zullen wel worden teruggedraaid…
Om met het laatste te beginnen. Toen ik jong was, was het stoer om als verliefd stelletje níet te gaan
trouwen. Trouwen was burgerlijk en ouderwets, en het was veel moderner om te gaan samenwonen.
In dat licht heb ik nooit begrepen waarom er zo nodig de mogelijkheid moest komen voor homoseksuele
mensen om ook te trouwen: samenwonen was toch, als gezegd, veel moderner? Waarmee ik niet wil
zeggen dat ik tegen het homo-huwelijk ben. Ze doen maar!
En dan euthanasie en abortus. Als je er al iets van zou willen zeggen is het dat het zaken zijn waarvan
het goed is dat ze geregeld zijn, en dat er de mogelijkheid is om bij ondragelijk lijden het leven niet
nodeloos te rekken. Maar om er nou trots op te zijn dat we met elkaar zo ver zijn gekomen dat we zelf
kunnen beslissen over leven en dood, en om dat dan verworvenheden te gaan noemen? Ik kan me
ook niet voorstellen dat er een uitgelaten stemming ontstaat als je in je naaste omgeving te maken
krijgt met een geslaagde abortus of een geval waarin succesvol euthanasie is toegepast…

Zondagsrust
Rouvoet wil niet aan het televisieprogramma Buitenhof meewerken, want dat wordt op zondag live
gemaakt en uitgezonden.
Hoewel ik vind dat hij natuurlijk makkelijk eerst nog naar de zondagmorgendienst in zijn gemeente kan,
en het daarna alsnog goed mogelijk zou zijn in Buitenhof aan te treden en ook nog de middagdienst
te bezoeken én aldus de zondag te vieren, heb ik respect voor zijn mening.
Het is m.i. ook niet verkeerd als de mens in de voortrazende 24-uurs economie in ieder geval één
dag in de week tot rust kan komen en niet met zijn werk bezig hoeft te zijn. Dat is niet eens een ideaal
van alléén christenen.
Koopzondagen en, in het verlengde daarvan, de eindeloze openingstijden van winkels doordeweeks
worden ook beschouwd als verworvenheden waar we trots op kunnen zijn. En het is ook heel makkelijk
om ’s avonds na het werk de boodschappen te kunnen doen of nog even wat schroefjes bij de doe-het-zelf
winkel te halen als je midden in een klusproject zit, waardoor je weer verder kan.
Maar het kan geen kwaad om je af en toe eens af te vragen of het allemaal wel nodig is.

Samenwerken
In een coalitieland als Nederland is, moet worden samengewerkt.
Partijen proberen het eens te worden door de scherpe kantjes van hun programmapunten af te halen.
Zaken die zeker zouden worden veranderd als de partij een absolute meerderheid zou hebben kunnen
worden geruild tegen standpunten van andere partijen die men vooral niet wil uitgevoerd zien.
Wat ik hoop is, dat het nieuwe kabinet een kabinet wordt met oog voor de zwakken in de samenleving,
oog voor de kwetsbaarheid van de schepping, en ook oog voor de kwetsbaarheid van de mens in het
algemeen in een tijd van alleen maar zoveel mogelijk genieten van ook nog eens zoveel mogelijk.
Over zoveel mogelijk gesproken: TMF, muziekzender op de tv begint nu ook een radiostation.
Om dat feestelijk en, natuurlijk, luidruchtig te lanceren werd het dorpsplein van uitgerekend Staphorst
uitgekozen om een idiote hoeveelheid knalvuurwerk af te steken. Dat had dat saaie dorp nou echt nodig…
Ik hoop op een regering die ons land weer terug brengt naar normaal, naar genoeg, naar minder dan
altijd maar zoveel mogelijk. Eigenlijk hoop ik, misschien wel tegen beter weten in, op andere tijden.
Ergens heb ik het gevoel dat het nog wel eens heel mooi zou kunnen gaan worden ook: Rouvoet als
het geweten van zowel het CDA als de PvdA…

Kees Steketee

 

>  STARTPAGINA
>  ARTIKELEN